|
|
page.subtitle
- Nazywana często tańcem miłości lub tańcem namiętności.
- Rumbę towarzyską rozliczać możemy w dwóch rytmach: raz, dwa, trzy, cztery czyli w rytmie square, ale także w rytmie cubana (cztery, raz, dwa, trzy). Rozliczenie tempa kroku podstawowego to wolny, szybki, szybki.
- Rumba to taniec, wymagający dobrej koordynacji ruchów i znakomitej kondycji fizycznej. Ale o tym tańcu nie decyduje jedynie technika, której można się nauczyć, ale zaangażowanie w taniec, zmysłowość.
- "Bohaterką" tego tańca jest kobieta, emanująca erotyzmem, który przenika każdy jej ruch, to na niej skupia się nasza uwaga. Rumba to przepełniony erotyzmem miłosny taniec, pełen zmysłów i gestów.
- Dobrze zatańczona rumba to wręcz mini przedstawienie teatralne. Używając wszystkich swoich wdzięków tancerka uwodzi mężczyznę, to patrzy mu w oczy, to znowu udaje, że go nie widzi, wzrokiem szuka innego, aby wzbudzić zazdrość partnera, zniewolić go i całkowicie nad nim zapanować.
- Rumba kubańska ma swoje korzenie w Afryce.
- Wraz ze zniesieniem niewolnictwa na Kubie w 1886 r. ciemnoskórzy niewolnicy, którzy z braku środków materialnych oraz ziemi pod oprawę, nie mogli pozostać na wsi, przenoszą się na peryferie miast i miasteczek, dając początek tzw. Solares (małe społeczności, osiedla, zamieszkałe przez wiele rodzin). Solares istniały już przedtem, jednak wraz ze zniesieniem niewolnictwa, liczebność ich mieszkańców znacznie wzrosła. Powstałe społeczności to mieszanka różnych afrykańskich plemion sprowadzonych na Kubę przez Hiszpanów, z białymi, którzy mieli zatrudnienie w zakładach czy sklepikach danego Solaru. W tym środowisku pojawiło się pojęcie imprezy zbiorowej zwanej Rumba, od której wzięło się określenie rumbero w odniesieniu do osób dziś nazywanych "imprezowiczami" i rumbear w odniesieniu do wydarzeń imprezowych tak na Kubie jak i na całych Karaibach.
- Na początku, spowodowane skrajną biedą grup socjalnych, które zamieszkiwały peryferie miast, instrumentami używanymi w Rumbie były meble, artykuły gospodarstwa domowego i narzędzia pracy codziennej. W niedługim czasie zaczęto używać pudeł (cajones), w których importowano dorsza, z powodu dobrej jakości drewna z jakiego były one wykonane. Muzyka z pudeł (stąd też zwrot rumba de cajón) towarzyszyła osobie, która śpiewała i wybijała rytm na patyczkach clave. Później pudła zostały zamienione na trzy bębny (tumba, llamador i quinto), które nazwano tumbadoras.
- Ta struktura została powiększona przez kolejną osobę, która uderzała dwoma patykami w drewnianą podstawę jednego z bębnów. Było to znane pod nazwą cáscara. W końcu cáscara została zastąpiona przez instrument znany jako cata (pień drzewa z wydłubanym środkiem, zawieszony w powietrzu). Z tych okoliczności, pod koniec wieku zrodziło się określenie: rumba de tiempo de Espańa (rumba czasu Hiszpanii), aby można było praktykować Rumbę na Kubie w czasach dominacji Hiszpańskiej.
Informacje zaczerpnięte z:
Zobacz również:
|
|
::
